Wietnam 2013: Hanoi - ziemia obiecana

Podróż minęła nadspodziewanie dobrze. Na warszawskim lotnisku postawiono sporo komputerów nazywanych kioskami na których pasażer może się sam odprawić, a następnie w krótszej kolejce zdaje jedynie bagaż. Przy zdawaniu bagaży przeżyliśmy moment niepewności, gdy pani zapytała nas o wizy do Wietnamu, a my mieliśmy tylko jakieś listy pasażerów przesłane nam przez wietnamskie biuro nazywane promesą. Pani zabrała nam wydruk i pobiegła zapytać koleżanek, bo twierdziła, że takie coś pierwszy raz widzi. Na szczęście koledzy byli bardziej doświadczeni i wyszło ok.

Lot z Moskwy trwał ponad 9h z czego pospaliśmy może 3h. Drzemki przerywały podawane posiłki.

Aeroflot - zestaw obiadowy

W celu uatrakcyjnienia momentu startu i lądowania Aeroflot wprowadził transmisję na żywo z kabiny pilota na ekranach LCT w zagłówku każdego z foteli :) W samolocie panowała temperatura komfortowa na sweterek lub dwa. Natomiast wysiadając gdy przechodziliśmy przez business class stwierdziłem, że tu mają ogrzewanie. No cóż znów dałem się nabrać to temperatura z zewnątrz buchała przez drzwi. Już po kilku minutach maszerujemy w krótkich rękawkach :)

Nastraszeni załatwianiem wiz na lotnisku staliśmy z duszą na ramieniu trzymając już wypełnione formularze wizowe ściągnięte z netu i wypisane jeszcze w pl. Mieliśmy też wydrukowaną promesę wizową za 9$/1os ze strony wietnamskiego pośrednika. Przeżyliśmy jednak miłe zaskoczenie. Kwestię wiz załatwiliśmy w 15 min. Przed okienkiem stał tłum ludzi z oczami wbitymi w ekran LCD powyżej. Zamiast wywoływać kolejne osoby łamiąc sobie język, na ekranie pokazywano na szybko zeskanowane zdjęcie paszportowe, a niektóre nazwiska dodatkowo pięknie wypowiadał komputer. W okienku kilka młodych, umundurowanych, sympatycznych pań. Wszystko szło błyskiem nawet jeśli ktoś nie miał zdjęcia do wizy pani wyskakiwała do gościa z aparatem i robiła mu fotkę. Następnie lecimy po bagaż. Już mnie łeb rozbolał od wpatrywania się w karuzelę i rozważałem kwestię wystąpienia do linii z wnioskiem o zaginięcie, ale nagle po 20min jest czerwony plecak Aurelii, a po chwili mój. No to jesteśmy na miejscu;).

W biurze turystycznym na lotnisku – kupiliśmy od razu bilety na pociąg do Lao Cai na 1.11.13 to pt – weekendy są obłożone i od razu powrotny po 40$ od szt. Razem 160$. Pociąg jest turystyczny czyli same plusy – zobaczymy w realu. A potem przed lotnisko i wsiadamy do busa za 40 000 dongów od osoby (2$). Dla zmylenia kierowcy, żeby nie obwoził nas po hotelach w których ma prowizję powiedzieliśmy, że jedziemy na dworzec kolejowy. Jadąc za oknami oglądamy wielki plac budowy. Jest szaro, buro, pełno kurzu i ogólnie demolka :) Po odwiedzonych krajach nasuwa się stwierdzenie po prostu Azja. Po drodze padało, było pochmurno, parno, ale zanim dojechaliśmy do celu słoneczko wyszło. Temp. ok26st lekki wiatr, jest bardzo przyjemnie. Dojechaliśmy w niecałą godzinę. Kierowca wysadził nas gdzieś w centrum olewając nas i dworzec. Okazało się jednak, że wszędzie tu blisko.

w drodze do hotelu reanimacja pachnącym ananasem :)

Na początek relaks, więc postanowiliśmy zaszaleć hotel Symphony (22$ za noc w pokoju 2os ze śniadaniem). Jest oczywiście wi-fi jak wszędzie,klima, lodówka, TV LCD, komputer, sejf i piękna łazienka z ręcznikami i suszarką do włosów ;)

Bierzemy szybki prysznic i i w miasto na szybki rekonesans.

tak wygląda praca na zmywaku w Wietnamie - są chętni? ;)

to nasz obiad i kolacja po lewej ananas z mięskiem super smaczne pałeczkami trzymam gołąbki - prawie takie jak nasze i klopsiki w pomidorach nie mogliśmy tego zjeść porcja 5$

widok z kawiarni Pho Co nad jez. Hoan Kiem

w dobie e-kultury pierwszy raz zakosztowaliśmy e-kawy ;) Zastanawialiśmy się cóż to jest po złożeniu zamówienia. Aurelia była zachwycona jej wyglądem :) Tymczasem po pierwszym łyczku przeszły ją dreszcze i o mało nie spluneła na stolik. "e" oznaczało w tym przypadku egg. Kawa na maksa słodka z gęstą, grubą warstwą kogla-mogla. Tym razem to ja zakochałem się w kawie :)